Pra que seguir? Pregunteiche. Pra que seguir con isto, con todo? E ti calabas e xa non había ninguén máis no patio de butacas a quen preguntar. Así que din por rematada a función. Cando se pechaban as portas vin os teus pés pendurando do teito. Matárono, berrei. Mais erraba. Non o mataran. Era que ascendía e ascendía, tan arriba que xa non semellaba humano. E quixen dicirlle que me levase con el, pero xa non podía. Así que pechei os ollos e durmín pra sempre.

porque a túa voz acariciando
a miña orella dereita
aínda reconforta
de vez en cando, cando
se sente a penumbra
cando se fai
un nó pequecho na gorxa
non por nada, só
por volver vivir

Manuel Darriba, Calor

chove. ás veces non.

Quíxenche dicir que xa non te quero
pero fóra chovía

Busqueite.
Non o vou a negar. Busqueite unha e mil veces. Algunha atopeite nos ollos. Outras, nas mans. Por debaixo da roupa, ou por enriba. Mañá, agardo atoparte en min. En toda ti. Vas estar?

Cuando ella me dejó creí morir, y de un dolor tan obvio


Hoxe eu son ela e son el á vez. Sinto dor á vez que sinto culpabilidade. Boto de menos,e penso que será un erro, buscarte ou deixar que o tempo pase.

E non saber o que pensas, porque non o dis, e ser incapaz de dicirche todo o que me pasa por dentro. Crin morrer, e aínda agora sinto dor. Somos, por natureza, inestables, e racionalmente incomprensibles. Os dous

Non mo poden dicir máis directo, máis punzante. Este xa non é o meu lugar, esta xa non é a miña casa. Dádeme tempo, pouco, o xusto para atopar o camiño por onde vai a Lúa

"Ítaca", de Cavafis

Cando vaias camiño de Ítaca,
desexa que o camiño sexa longo,
cheo de aventuras, cheo de coñecementos.
Aos Lestrigóns e aos Cíclopes,
non teñas medo do irado Poseidón,
non atoparás tal no teu camiño,
se mantés o teu pensamento ergueito, e selecta
emoción o teu esprito e o teu corpo tenta.
Aos Lestrigóns e aos Cíclopes,
ao fero Poseidón nono toparás,
se non o levas dentro da túa ialma,
se a túa ialma non os pon diante de ti.

Desexa que o camiño sexa longo.
Que sexan moitas as mañanciñas de vrao
nas que con canta ledicia, con canto gozo
atraques en portos nunca antes vistos,
detente nos emporios fenicios,
e colle mercadorías preciosas,
nácares e corais, ámbar e ébano,
e perfumes sensuais de todos os tipos,
cantos máis perfumes sensuais podas,
vai a cidades de Exipto, a moitas,
aprende e aprende dos sabios..

Leva sempre no maxín a Ítaca.
Chegar alí é o teu destino.
Mais procura non apurar o teu viaxe.
Mellor se dura moitos anos,
e xa vello atraques na illa,
rico con canto fuches gañando no camiño,
sen agardar que Ítaca che dea riquezas.

Ítaca deuche o fermoso viaxe.
Sen ela nunca terías comezado o camiño.
Mais xa non ten máis que darche.

E se pobre a atopas, Ítaca non te enganou.
Así sabio como te fixeches, con tanta experiencia,
entenderás xa que significan as Ítacas.

tradución libre

Ítaca estame a expulsar, obrígame a emprender o camiño, estame preparando. Pero hai aquí mil e unha cousas que me atan. Que doen. Por que é tan difícil marchar? Por que sempre buscamos cordas para cinguirnos aos demais? Por que é tan difícil ser libre e dicir adeus?

"Feliz mundo novo" de Huxley

"Todos eles persoas que, por unha razón ou outra, acadaron conciencia da súa propia individualidade, de máis para poder vivir en comunidade. Todas as persoas que non se conforman coa ortodoxia, que teñen ideas propias. Nunha palabra, persoas que son alguén."

E non é isto o que están a facer comigo, contigo... con todos? Ata cando imos consentilo?

"Gústache todo o mundo; e dicir todo o mundo resúltache indiferente"

O. Wilde

e hai tantas cousas que agora mesmo resultan indiferentes e que antes eran tan importantes...






imaxe: lee friedlander